Daar sta je dan na de 20 weken echo van je ongeboren zoontje. Er waren wat afwijkingen te zien, maar het kon ook niks betekenen.
De 21 weken inmiddels voorbij en ze vonden toch wel een hoop kleine afwijkingen bij elkaar. Misschien een syndroom, maar wellicht gewoon een grote baby.
Het kon zeker 2 weken duren tot het onderzoek afgesloten zou zijn, maar misschien ook langer. Dagen werden weken vol spanning en onzekerheid.
Uiteindelijk kwam het bericht: er was 100% het syndroom van Costello geconstateerd bij onze ongeboren zoon. Wij hadden er nog nooit van gehoord, maar het was snel duidelijk, het was goed mis door dit zeer zeldzame syndroom.
We stonden voor de zwaarste beslissing in ons leven. Het beslissen over leven of dood voor 1 van je kinderen. Dit wilden we onze andere kinderen, maar vooral onze ongeboren zoon niet aandoen. Een leven lang geestelijk en lichamelijk gehandicapt, grote kans op kwaadaardige tumoren over het hele lichaam in de jeugd en een verstoorde hormoon huishouding.
We hadden maar een paar dagen totdat de 24 weken om waren en het beëindigen van de zwangerschap niet meer mogelijk was. Na een helse bevalling van 50 uur, onverklaarbare hoge koorts en bijna 4 liter bloedverlies hadden we onze overleden zoon in onze handen.
Teuntje
De naam Teuntje, uitgekozen door zijn grote zussen, bleek achteraf ‘van onschatbare waarde’ te betekenen.
Voor ons gezin is hij ook van onschatbare waarde gebleken en wij willen Teuntje eren door hem ook van onschatbare waarde te laten zijn voor andere gezinnen met een vergelijkbare situatie.
